Maj w poezji Kiedy w maju zaczynają kwitnąć bzy i roztaczać słodki zapach, który kojarzy mi się z dzieciństwem i młodością (obok naszego domu stały spore krzaki bzu), moja pamięć przywołuje pewien szkolny wierszyk. Wszak maj to dla mnie soczyste kiście bzu, a wierszyk do nich nawiązywał. Chciałabym wymazać go z pamięci – bo niewiele w nim poezji, za to dużo ideologii – dlatego poszperałam w tomikach w poszukiwaniu poezji pięknej, ulotnej i pachnącej bzami. Zobaczcie, co znalazłam. Szkolny wierszyk to oczywiście „Dzień Zwycięstwa, maj zielony, białe kwitną bzy, dziadek usiadł zamyślony, wspomniał wojny dni, jak z radziecką armią sławną w bój na wroga szedł…”. Krótki, prosty, rymowany – idealny do zapamiętania i recytowania przez małe dzieci w pierwszych klasach szkoły podstawowej kształconych w duchu przyjaźni polsko-radzieckiej. Jeden z pierwszych, które uczyłam się na pamięć. Pamiętam go do dziś, choć nie chcę, ale moja pamięć jest silniejsza. Prawda, jak łatwo jest wpoić dziecku coś, czego nie rozumie? Żeby go wymazać, szukałam innych wierszy z wiosną, majem i bzami w tle. Bo maj, od czterech lat, jest dla mnie jednym z najpiękniejszych miesięcy w roku. Wcześniej niespecjalnie go dostrzegałam, ale kiedy na kilka dni przed Dniem Matki sama zostałam mamą pewnej ślicznej dziewczynki, maj ma specjalne miejsce w moim sercu i przywołuje piękne wspomnienia… Maj to miłość, radość, szczęście, łzy, macierzyństwo. Poeci także dostrzegali maj. Zobaczcie, jak pięknie go przedstawiali za pomocą różnych środków artystycznych. Moim ulubionym jest wiersz Juliana Tuwima pt. „Rwanie bzu”. Czytałam go kilkadziesiąt razy, licząc czytanie w szkole, i nigdy mi się nie nudzi. Staff Leopold, Maj Po złotej pogodzie Majowej i bzowej Powoli zapada Zmierzch także majowy. Obudził się wietrzyk Łagodny i miękki I brzozom podnosi Zielone sukienki. Przycicha swawolnie, Na trawę się kładzie I czeka na księżyc Zaplątany w sadzie. 2. Julian Tuwim, Do krytyków A w maju Zwykłem jeździć, szanowni panowie, Na przedniej platformie tramwaju! Miasto na wskroś mnie przeszywa! Co się tam dzieje w mej głowie: Pędy, zapędy, ognie, ogniwa, Wesoło w czubie i w piętach, A najweselej na skrętach! Na skrętach – koliście Zagarniam zachwytem ramienia, A drzewa w porywie natchnienia Szaleją wiosenną wonią, Z radości pęka pąkowie, Ulice na alarm dzwonią, Maju, maju! – – Tak to jadę na przedniej platformie tramwaju, Wielce szanowni panowie!… 3. Julian Tuwim, Rwanie bzu Narwali bzu, naszarpali, Nadarli go, natargali, Nanieśli świeżego, mokrego, Białego i tego bzowego. Liści tam – rwetes, olśnienie, Kwiecia – gąszcz, zatrzęsienie, Pachnie kropliste po uszy I ptak się wśród zawieruszył. Jak rwali zacietrzewieni W rozgardiaszu zieleni, To się narwany więzień Wtrzepotał, wplątał w gałęzie. Śmiechem się bez zanosi: A kto cię tutaj prosił? A on, zieleń śpiewając, Zarośla ćwierkiem zrosił. Głowę w bzy – na stracenie, W szalejące więzienie, W zapach, w perły i dreszcze! Rwijcie, nieście mi jeszcze! 4. Osiecka Agnieszka, Bez Przyniosłeś mi bez pięciolistny w klapie od marynarki. Świecił jak absurd czysty. Jak order. Albo jak antyk. Zakwitł zwyczajnie, jak wszyscy, gdzieś na świętego Andrzeja… Tylko od innych był tkliwszy. Jak uśmiech. Albo nadzieja. Bez pachniał bzem najczęściej i przekwitł o swojej porze. Zostało mi po nim szczęście w liliowo bzowym kolorze. 5. Leśmian Bolesław, Ty przychodzisz jak noc majowa Ty przychodzisz jak noc majowa… Biała noc, noc uśpiona w jaśminie… I jaśminem pachną twe słowa… I księżycem sen srebrny płynie… Kocham cię… Nie obiecuję ci wiele… Bo tyle co prawie nic… Najwyżej wiosenną zieleń… I pogodne dni… Najwyżej uśmiech na twarzy… I dłoń w potrzebie… Nie obiecuję ci wiele… Bo tylko po prostu siebie… Jak powietrze. Jak dziurę w starym swetrze. Jak drzewo na polanie… Po prostu kocham cię… kochanie. Czy pozwolisz, że ci powiem… W wielkim skrócie i milczeniu… Że ci oddam i otworzę… W ciszy serc, w potoków lśnieniu… Słowa dwa przez sen porwane… Przez noc ukryte… przez czas schwytane… Słowa dwa, co brzmią jak śpiew, dwa proste słowa…. kocham cię. Który z wierszy urzekł Ciebie? A może zapomniałam o jakimś? Katarzyna Grzebyk Witaj! Mam na imię Katarzyna. Jestem logopedą, współautorką książki "Sekrety Rzeszowa" i dziennikarką. Aktywnie działam w Towarzystwie Miłośników Ziemi Niebyleckiej. Chcesz poznać mnie lepiej? Zapraszam na stronę "O mnie".
Moje wiersze. Moje wiersze są jak perełki Krople rosy na pajęczynie Rozbiegane roztańczone pchełki Jak cyrkowi akrobaci na linie Plączą się na stronicach w zeszycie I śpiewają w sercu nutką rzewną Rozjaśniają moje smutne życie I są dla mnie rzeczą ważną, potrzebną. Wiersz = obraz słowem malowany. Myśli bezładnie tańcząGrzegorz Uzdański Nowe wiersze sławnych poetów Jan Kochanowski kibicuje polskiej reprezentacji. Juliusz Słowacki snuje się po centrum handlowym. Wisława Szymborska pisze status na facebooka. Sylvia Plath walczy z dekoderem. Ignacy Krasicki pracuje nad profilem randkowym. Grzegorz Uzdański komentuje współczesną rzeczywistość, mistrzowsko naśladując styl największych poetów w historii. W „Nowych wierszach sławnych poetów”, oprócz utworów znanych ze strony na facebooku, znajdują się również teksty nigdzie indziej nieopublikowane i napisane specjalnie do tego tomiku. Sam bym tego lepiej nie napisał. Adam Mickiewicz Bardzo dobre te pastisze, Lubo nie wiem, o czym pisze Autor i co ,,Facebook” znaczy, Przecie ktoś mi wytłumaczy. Jan Kochanowski Oprawa twarda Format: 124x194 Liczba stron: 224 Wydanie: pierwsze ISBN: 978-83-240-7390-0 Recenzje Dodaj własną recenzję Zapraszamy do napisania własnej recenzji, możesz wysłać do nas tekst poprzez formularz.Juliusz Słowacki "Słowiański papież". Pośród niesnasek Pan Bóg uderza W ogromny dzwon, Dla słowiańskiego oto papieża Otworzył tron. Ten przed mieczami tak nie uciecze Jako ten Włoch, On śmiało, jak Bóg, pójdzie na miecze; Świat mu to proch! Twarz jego, słowem rozpromieniona, Lampa dla sług, Za nim rosnące pójdą plemiona W światło, gdzie Bóg. Na jego pacierz i
Co prawda Jean Arthur przybył do stolicy Francji jako prawdziwy mistrz sztuki poetyckiej, jednak jego zachowanie było przerażające. We wrześniu roku 1871 zamieszkał u Verlaine’a i jego żony, poznał też większość wybitnych i znanych poetów, jednak zniechęcił i wrogo nastawił do siebie wszystkich z wyjątkiem swego gospodarza.
Współcześni poeci upatrują w Krakowie źródła swych uczuć, inspiracji artystycznych. Dla nich Kraków to przede wszystkim materia, która posiada cechy natury, człowieka i Boskiej Istoty. To nie tylko metonimia, środek wyrazu, ich związek z tym wyjątkowym miejscem przypomina przyjaźń czy nawet miłość międzyludzką lub kult Mnóstwo poetów w tej książce. Boy i Miłosz, Gałczyński i Maj, Bursa i Kornhauser, Harasymowicz i Świetlicki, Wyspiański i Maleńczuk, i tłumy innych. Każdy ma swój Kraków, tak inny od Krakowów pozostałych. Każdy o nim opowiada, każdy po nim wędruje. Idą poeci Szewską, Kanoniczą idą, Krupniczą i Miodową. Wiersze Serbów. Srba Ignjatović. ur. w 1946 r. w Knjazevcu, jeden z bardziej znanych poetów serbskich. Jest absolwentem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Belgradzkiego. Redagował czasopisma: Omladinske novine, Knjizevna rec ( jeden z założycieli ), Pegaz, Relations, Knjizevne novine.Z pewnością warto również zwrócić uwagę na prace poetów z Pokolenia Kolumbów. Najpopularniejszym z nich jest bez wątpienia Krzysztof Kamil Baczyński. Ponadto nie można zapomnieć o dorobku polskich noblistów, których wiersze zostały docenione nie tylko w kraju, ale i na całym świecie.